Mijn vijfjarige dochter Lucille kan uiteraard al flink stappen, maar ze genoot tot voor kort af en toe nog wel eens van de geborgenheid van de Tula Toddler Peuterdrager. Vooral op lange wandelingen is het fijn om er nog een paar kilometer aan te breien. Door haar lange benen was ze de Toddler eigenlijk echt wel ontgroeid. Hoog tijd dus om die Tula Preschool drager eens uit te testen, vooral nu wandelen sinds vorig jaar zo'n beetje de nationale sport geworden is.
De lange benen, die heeft ze van haar papa. En hoewel knie-tot-knie-ondersteuning bij zo'n grote kinderen niet meer noodzakelijk is, zat de Tula Toddler toch niet meer heel erg comfortabel. Gelukkig groeit het Blabloom-assortiment mee met onze kinderen, en sinds een tijdje hebben we ook enkele preschool-dragers bij Blabloom. Kim testte al de Buzzidil, en toen ook Tula de kleuterdrager Tula Preschool op de markt bracht, wou ik deze wel graag proberen.
Tula: het merk
Heel eerlijk: ik vind Tula over het algemeen niet het allerbeste merk van dragers. Maar wij waren destijds best tevreden van de Tula Toddler. Toen we hem aanschaften was er nog niet zo veel op de markt voor na de babytijd, en ik was altijd wel gecharmeerd door de vele keuze aan printjes en kleuren. Niet allemaal even mooi, maar er zit altijd wel iets bij naar je smaak. De Tula is ook een erg eenvoudige drager, zonder al te veel snufjes. Gewoon rechtoe-rechtaan, een lap stof, schouderriemen, een heupband en een borstriempje. Niet te veel verschillende instellingen, dus niet echt veel mogelijkheden om hem echt perfect op maat te zetten. Anderzijds: als hij je goed past, dan past hij ook gewoon, en dan is het eigenlijk best een voordeel dat de drager er zo eenvoudig uitziet, zonder veel riempjes.
Preschool vs. Toddler
De Tula Preschool ziet er eigenlijk net zo uit als de Tula Toddler, gewoon groter. Je gebruikt hem ook op dezelfde manier. Tenzij je kindje slecht te been is of om een andere reden vaak moet gedragen worden, zal je een groter kind een stuk minder vaak en minder lang dragen dan eentje die nog in een Toddler of een nog kleiner maatje past.
Knie-tot-knie-ondersteuning, zelfs bij een kind van meer dan 1m20.
Voor doorwinterde dragers
Onze kinderen zijn vanaf hun geboorte erg vaak gedragen: ze hebben zelfs nooit in een kinderwagen gelegen. We wisselden geweven draagdoeken af met andere draagsystemen (mei tai, Emeibaby, ringsling...) en pas vanaf ze ongeveer een half jaar oud waren zaten ze ook soms in een plooibuggy. Deze Tula Preschool lijkt me ook echt een product voor doorwinterde draagfanaten. Als je je kindje nooit veel gedragen hebt, lijkt het me lastig om er op deze leeftijd nog aan te beginnen. Wij maken vaak het grapje dat het babydragen (en later peuter- en nu kleuterdragen) onze krachttraining is: je begint met een gewicht van 3,5 (en als je het prenatale gewicht meetelt begon het bij mij natuurlijk vanaf 0) en we kunnen nu eigenlijk al vlotjes een brok van 20 kg aan. Als je er pas mee start als je kind al tegen de twintig kilo aanleunt, dan kan ik me voorstellen dat dat wel hard aankomt.
Best zwaar maar toch comfortabel
Nu, ik zou liegen als ik zou zeggen dat je dat niet voelt, die 20 kg. Het is wel wat. En echt kilometers ver trek ik het niet. Papa is gelukkig wat breder en sterker, bij hem lukt beter, maar ook hij vindt het toch best vermoeiend.
Het zou zeker comfortabeler zijn om haar wat hoger te zetten. Dus heupband in de taille in plaats van op de heupen.
Maar het is in ons geval ook niet bedoeld om er uren mee rond te lopen. En voor een kleinere afstand lukt prima. Het is zoals een goed uitgebalanceerde trekkersrugzak: als je die goed hebt ingeladen en op de juiste manieren aangespannen, dan kan je ook een verbazend gewicht aan.
En Lucille? Die geniet!
Lucille vindt het zalig in de Tula. We mogen stellen dat onze jongste toch wel een beetje een luiwammes is, maar ze heeft vooral heel veel behoefte aan geborgenheid. Dus ook als wij 's avonds heel even een ommetje maken, een avondwandeling naar de pony's die een kilometer van ons huis staan, dan wil ze steevast in de draagzak. Daar hadden we hem niet voor gekocht, maar op zich is het best leuk zo.
Maar hoe krijg je dat kind je rug op?
Wat we moeilijk vinden is om Lucille in de draagzak te krijgen als je geen hulp hebt. De hip scoot, de manier waarop wij bij Blabloom aanraden om je kind op de rug te krijgen, heb ik nooit goed onder de knie gehad. Mijn meest intense draagperiode was al achter de rug toen ik bij Blabloom begon te werken en zelf draagconsulente werd, en ik heb zelf eigenlijk altijd mijn kindjes over mijn schouder "gegooid" en dan de drager eroverheen gedaan. Als ik er nu aan terugdenk, kan ik me eigenlijk amper voorstellen hoe me dat precies lukte. Zodra ze wat groter waren, liet ik ze zelf op mijn rug klimmen: ik doe de draagzak om mijn taille, en ga in de zetel zitten en het kind kruipt op mijn rug. En dan met wat moeite die flap eroverheen. Meestal ging dat prima, hoewel het, naarmate ze groter werden, wel handig was als iemand even aan de drager kon trekken om het kind erin te laten zakken. Nu lukt het van geen kanten meer zonder hulp. Blijkbaar is de hip scoot nog steeds dé manier, maar om dat klaar te spelen met mijn lange dochter, daar moet ik nog eens op oefenen.
De Preschool is trouwens bruikbaar tot 32 kg. Dus ook onze zevenjarige kan nog net!
Het verdict: toch wel blij mee
Ja, het is zwaar, en neen, ik houd het geen kilometers vol. Maar dat hoeft ook niet. En het is uiteindelijk toch vooral Johan die ze draagt. Nadeel: Lucille vindt het zo leuk in de draagzak dat we haar soms moeilijk overtuigd krijgen om gewoon te stappen. Dat heb je dan weer. En ja, dat kind er zonder hulp inkrijgen is ook een lastige. Maar met wat hulp lukt het best. En als iemand van ons ooit écht in de situatie is dat het alleen moet (hoewel deze draagzak eerder een luxe is dan een noodzaak, dus wanneer zou het echt moeten?), dan zullen we daar ook wel iets op vinden.
